De ontmoeting

Anne bleek een stralende verschijning. Ik vond de naam Lichthart goed bij haar passen; Anne lachte veel en leek wel overal zin in te hebben. Ze scheen zich ook meteen heerlijk thuis te voelen hier. We zaten lekker in de tuin en kletsten over Friesland. Anne’s voorvaders komen uit deze regio, net als de mijne, en liefst zou ze in Friesland een klein huisje buiten gaan bewonen. Ze had zelfs al iets op het oog, maar het bleek lastig rond te krijgen.

Ze vertelde over haar voorliefde voor het uitpluizen van stambomen. Een verslaving van haar, ze kon er niet meer mee stoppen. Eén van onze schoonmaaksters heeft precies dezelfde verslaving en ik had eigenlijk niet gedacht nóg zo iemand te ontmoeten.

Ze had zin in het kamperen. Daar was ze mee opgegroeid en het was haar niet snel te primitief. Watertank bijvullen? Toilet op de camping? Koken op één pitje? Wakker worden zodra het licht wordt? Allemaal totaal geen issue voor Anne.

Wat wilde ze hier eigenlijk doen? Vooral veel lezen, zei ze. Misschien wat werken, maar dan zonder te moeten. En lekker mijmeren. O ja, ze had er zó’n zin in! Ik twijfelde geen moment dat ze een fijne week zou krijgen.

 

De klap van Corona

Anne is schrijver, regisseur en radio/audiomaker. Ze doet veel verschillende dingen. Ze bewerkt romans tot hoorspelen voor radio en regisseert die hoorspelen ook. Op haar eigen platform Shortreads brengt ze, samen met 15 andere schrijvers, elke dag een kort verhaal naar aanleiding van de actualiteit. Ze maakt podcasts. En ze maakte zelfs een radiodramaserie. Ze schreef al een roman en is bezig aan haar tweede boek. Veelzijdig is het juiste bijvoeglijk naamwoord voor Anne.

Vlak voor Corona was ze lang bezig geweest met een hertaling van een opera; Bruid te koop, van Smetana. Een opera! Ik word daar dus heel dromerig van: dat je dat kunt! Die ingewikkelde taal, de muziek, het verhaal… en dat dan herschrijven tot iets wat boeit én ook mooi om naar te luisteren. Zó knap. Nog muzikaal ook dus.

De Nederlandse Reisopera, die het stuk zou spelen, bekte op de website: ‘Een volwassen sprookje vol seks en humor, in onverbloemd Nederlands’. En: ‘In haar Nederlandse bewerking van Smetana’s komische opera is de taal net zo schaamteloos als de personages.’ Daar krijg je toch meteen zin in?

 

Helaas zou de opera vanaf 14 maart op tournee gaan. Dus rara hoe ook dit verhaal afliep. Eindelijk zou het gespeeld worden. En toen ging alles dicht. Het leek een slechte grap. Heb je zo lang met elkaar toegewerkt naar zoiets groots. En dan: niets.

Ze kon wel blijven schrijven gelukkig en werkte volop. Maar in onzekere tijden als deze gaan uitgevers voor veilig en dus voor de grote, bekende namen. Niet de beste tijd om je boek aan de man te brengen, dus ook dat schoof ze maar even op de lange baan.

Het werken in die stad viel haar zwaar. En corona maakte de stad er niet beter op. Het versterkte haar wens om ergens buiten te gaan wonen. Haar week hier maakte die droom steeds concreter. Ze vertelde dat ze eigenlijk niet veel wensen heeft: een plekje buiten, in de natuur, met wat uitzicht, waar ze kan lezen en werken. Eigenlijk is dat het gewoon. Heeft er niet iemand ergens een schuur over ofzo?

Zoals ik Anne deze week meemaakte weet ik wel zeker dat ze op zo’n plekje buitenuit zou aarden. Een beetje lezen, mijmeren, schrijven… Ze lijkt gemaakt voor het platteland. En ze is de fijnste buurvrouw die je je maar kunt wensen! Er moet toch een plekje voor haar te vinden zijn?

 

Het vertrek

Bij vertrek schonk Anne ons een prachtig boompje! Een mispel, die van de oranjekleurige vruchten. We waren echt ontroerd door dit mooie cadeau. Ze kocht de mispel bij hortus de Kruidhof. Ook daar deed ze eens een heel bijzonder project: ze hielp de botanische tuinen in Nederland bij het schrijven van dialogen voor de Hortus Chat. Die app laat je praten met planten. Hoe mooi!

Ze zou terugkomen. Lekker kamperen in de tent. En ze zou op zoek gaan naar een plekje, hier in Friesland. Ze zou opschrijven wat ze zocht, spraken we af, en dan zou ik dat delen met zo veel mogelijk mensen. Want je weet maar nooit. In haar oproep schreef ze: “Een plek waar een paar kippen kunnen scharrelen, waar een hond kan rommelen en waar ik de rust kan vinden om mijn werk als schrijver en radiomaker uit te voeren. Een thuis.”

Ik gun haar zo’n plek buiten enorm. Het zou haar passen als een jas. Ik zie het al helemaal voor me. Hoe Anne daar rondscharrelt, samen met de kipjes, wat leest en wat schrijft, en tussendoor heerlijk mijmerend in de verte staart…

En ik zou het heel gezellig vinden. Ik vind Anne een geweldige vrouw. Daarvan kunnen er nooit genoeg in de buurt wonen.

 

Anne’s podcast over haar week hier

Na haar week hier stuurde ze ons deze zeven teksten. Eén over elke dag die ze hier doorbracht. Zo waanzinnig mooi. Ze maakte er ook een podcast van. Zo kun je naar Anne (en de vogels en de kikkers) luisteren en dat is nóg mooier. Je droomt echt 10 heerlijke minuten weg. Beloofd. Luister hier of lees de tekst.

 

Meer weten over Anne en haar werk?

Anne Lichthart
Shortreads (auteur)

 

De volgende gast

Volgende week weer een schrijver in de Story Station: Marron Das, uit Utrecht.