De ontmoeting

Stralend kwam ze ons huis binnenlopen, samen met haar man Vincent. Brunhilde, uit Assen. Zangeres, musicus, dirigent van koren en zangcoach voor velen. Later kwam ik erachter dat ze er, niet alleen toen, waarschijnlijk altijd uitziet om door een ringetje te halen. Haar stralende lach perfect passend bij de rest van haar uiterst verzorgde verschijning. Zorgen over haar toekomst en hoe ze het financieel allemaal rond moet krijgen? Ze leken niet te passen bij deze zonnige vrouw.

Wat wilde ze hier doen? Ze schreef ons dat ze haar hoofd even leeg wilde maken van zorgen, nieuwe ideeën opdoen voor haar zangpraktijk en werken aan haar boeken. Al met al toch tamelijk ambitieus na de zware tijd die ze had gehad, zo leek het. Zou haar dit gaan lukken deze week?

 

De klap van corona

Toen ze hier aankwam moest de echte rouw om het verlies van haar passie eigenlijk nog beginnen, vertelde ze aan het einde van de week. De eerste stap daarin had ze gezet door te schrijven op onze oproep. Daar had ze lang over nagedacht. Want moest je dan niet heel zielig, wanhopig of ellendig zijn? Na een tijd piekeren besloot ze toch te reageren. En daarmee te erkennen: oké, dit is ook mijn verhaal. De Coronacrisis heeft ook mijn leven een desastreuze wending gegeven.

In maart 2020 hield voor Brunhilde ineens alles op: haar koren, de zanglessen, de workshops, de zangcoaching, de muzikale projecten waarmee ze bezig was… alles was van de ene op de andere dag ineens verboden. Brunhilde kon niet geloven wat er gebeurde. Het was zó onwerkelijk. Zingen, en alles daaromheen, was haar leven. Vanaf toen ze een klein meisje was.

Ineens moesten ze zien rond te komen van één salaris in plaats van twee. Gelukkig hebben we elkaar, bedachten ze telkens maar, en zaten niet bij de pakken neer.

 

Na de eerste weken van ongeloof pakte Brunhilde een oude liefde weer op: ze ging schrijven, alsof haar leven ervan afhing. Nieuwsbrieven voor haar koren, die ontzettend gewaardeerd werden. Maar ze deed het zo intensief, het kostte haar zo veel tijd, dat Vincent haar voorzichtig vroeg of dit niet een vorm van ‘overcare’ aan het worden was. Zij kon er ook niks aan doen dat haar koren niet meer mochten zingen. Het was niet haar schuld.

Toen de hoop dat ze na de zomer weer kon opstarten al na een paar weken weer de grond in werd geboord, kwam de echte klap. Ze mocht niet meer zingen. Ze mocht niet meer doen waarvoor ze gemaakt leek. En wie was ze dan? Ze werd er letterlijk ziek van; haar schildklier werkte niet meer. Dat terwijl ze altijd kerngezond was geweest.

Toch schreef ze ons dat het rouwen om dit alles eigenlijk pas écht begon toen ze hier was. Pas toen ze in de rust kwam, in de warme huls van het ‘ei’ (zoals ze de wit-gele Story Station liefkozend noemt), pas toen besefte ze hoe moe ze was en hoe veel pijn het verlies van het zingen haar doet. Ze nam er de tijd voor, ze ging schrijven en dat voelde als ‘in stilte zingen op papier’, schreef ze ons later. Langzaam vond ze zichzelf weer.

 

Het vertrek

Bereikte Brunhilde haar doel hier? Zelf vergeleek ze haar proces deze week met ‘uit het ei komen’. In ons gastenboek schreef ze:

“Ik voel me her-ontdekt. Lang gebroed, opnieuw uitgekomen. Ik zal mijn vleugels spreiden. Met de opgedane energie, verlicht, aangesterkt, verblijd en geïnspireerd, ga ik zingend naar huis.”

Ze straalde opnieuw toen we afscheid namen. Er was nèt weer een nieuwe kans op haar pad gekomen. Met vertrouwen en een haast kinderlijke opwinding ging ze dit nieuwe avontuur tegemoet. Wij zijn zó benieuwd!

 

Meer weten over Brunhilde en haar werk?

Brunhilde Kuijper
GOlden Assies
As it is in Assen

 

De volgende gast

Volgende week ontvangen we Talia, een creatief schrijver en stadsgids uit Amsterdam!